وصیت نامه گابریل گارسیامارکز

اینهم خداحافظی ياوصيت نامه

یکی ازغول های ادبیات قرن بیستم وبرنده نوبل ادبیات،خالق

صد سال تنهائی

گابریل گارسیامارکزبه سرطان لنفاوی مبتلابود ومیدانست عمرزیادی برایش باقی نیست.
بخوانید چگونه دراین نامه ی کوتاه ازجهان وخوانندگان خودخداحافظی می کند:

اگرپروردگارلحظه ای ازیادمی برد که آدمکی مردنی بیش نیستم وفرصتی ولو کوتاه برای زنده ماندن به من میداد،
ازاین فرصت به بهترین وجه ممکن استفاده میکردم.
به احتمال زیادهرفکرم را به زبان نمی راندنم،
امایقیناً هرچه رامی گفتم فکرمی کردم.
هر چیزی رانه به دلیل قیمت که به دلیل نمادی که بود بها می دادم.

کمترمیخوابیدم وبیشتررویا می بافتم؛زیرادر ازای هردقیقه که چشم می بندیم،شصت ثانیه نورازدست میدهیم.
راه رااز همان جایی ادامه می دادم که سایرین متوقف شده بودند وزمانی از بستربرمیخواستم که سایرین هنوزدر خوابند.
اگر پروردگار فرصت کوتاه دیگری به من می بخشید،ساده تر لباس می پوشیدم،
در آفتاب غوطه می خوردم و نه تنها جسم که روحم را نیز در آفتاب عریان می کردم.
به همه ثابت می کردم که به دلیل پیرشدن نیست که دیگر عاشق نمیشوند،بلکه زمانی پیرمیشوند که دیگر عاشق نمیشوند.
به بچه ها بال می دادم، اما آنها راتنها میگذاشتم تاخود پرواز را فرا گیرند.
به سالمندان می آموختم با سالمند شدن نیست که مرگ فرا می رسد، با غفلت از زمان حال است.

چه چیزهاکه ازشماها{خوانندگانم}یادنگرفته ام…

یاد گرفته ام همه میخواهندبرفرازقله ی کوه زندگی کنندوفراموش کرده اندمهم صعودازکوه است.
یاد گرفته ام وقتی نوزادی انگشت شصت پدررادر مشت می فشارد،او را تا ابد اسیرعشق خودمیکند.
یاد گرفته ام انسان فقط زمانی حق داردازبالابه پایین بنگردکه بخواهدیاری کندتاافتاده ای راازجابلندکند.

چه چیزها که از شمایاد نگرفته ام … .

احساساتتان را همواره بیان کنید و افکارتان را اجرا…
اگرمیدانستم امروزآخرین روزی است که تورامی بینم،چنان محکم درآغوش می فشردمت تاحافظ روح توگردم.
اگرمیدانستم این آخرین دقایقی است که تورامی بینم،به تومیگفتم«دوستت دارم»
ونمی پنداشتم توخوداین رامی دانی.
همیشه فردایی نیست تازندگی فرصت دیگری برای جبران این غفلت هابه مادهد.
کسانی راکه دوست داری همیشه کنارخود داشته باش وبگو چقدربه آن ها علاقه ونیازداری.
مراقبشان باش.
به خودت این فرصت رابده تا بگویی:

«مرا ببخش»،«متاسفم»،«خواهش می کنم»،«ممنونم»

وازتمام عبارات زیباومهربانی که بلدی استفاده کن.
هیچکس تو رابه خاطرنخواهدآورداگر افکارت راچون رازی در سینه محفوظ داری.
خودت را مجبور به بیان آن ها کن.
به دوستان و همه ی آنهایی که دوستشان داری بگوچقدربرایت ارزش دارند.
اگر نگویی فردایت مثل امروز خواهد بود و روز بی ارزشی خواهی داشت…

همراه با عشق.گابریل گارسیا مارکز.